Rozdział 5.

     Wylądowali kilka kroków od wejścia. Z Sali dochodziły dźwięki muzyki, śmiechu i rozmów. Airandir wciągnął głęboko powietrze.

- Nie martw się, ON oberwał wczoraj na tyle mocno, że dzisiaj go na pewno nie będzie. – Eldren położył dłoń na ramieniu brata.

- Wątpię, żeby przegapił okazję… Ale dzięki za wsparcie. – niemrawo się uśmiechnął.

     Wielki Mistrz wyprostował się i myślami otworzył wielkie, ozdobione drzwi, które poruszyły się skrzypiąc. Rozmowy ucichły. Wszyscy popatrzyli w kierunku przybyszy. Eldren wszedł pierwszy, zaraz za nim podążył Airandir. Magowie, których mijali, kłaniali im się głęboko. Kilku starszych do nich podeszło. Przewodził im Galdan.

- Witaj, Wielki Mistrzu. Witaj i ty, Airandirze, dobrze cię widzieć. – skłonił się.

- Witaj Mistrzu Galdanie. – uśmiechnął się. – Dobrze być w domu. Jak się miewasz?

- Cóż, stare kości już mam, ale mimo to jeszcze nieźle się trzymam. Niestety, przez zakazanie przez króla treningów, wszystko zaczyna skrzypieć. – mag skrzywił się. – Uczniów straciłem, a ćwiczyć samemu zbytnio mi się nie chce.

- Dlaczego właściwie król zakazał treningów? Przecież to, że teraz panuje pokój wcale nie znaczy, że będzie on wieczny.

- Nikt tego nie wie. – Galdan wzruszył ramionami. – Może król Alan myślał, że magowie są wystarczająco potężni bez treningów i nie ma co tracić pieniędzy na sprzęt i ich po prostu zakazał, a jego potomkowie utrzymali to postanowienie. Ale ty wczoraj udowodniłeś jak głupi ten zakaz jest, mój uczniu. – z uśmiechem mrugnął do maga.

     Galdan był nauczycielem Airandira. Od niego nauczył się podstaw władania magią i mieczem. Był najlepszym uczniem. Przynajmniej zanim wyjechał…

- Nie próbowaliście się przeciwstawić?

- Przecież podlegamy ludziom. Układ, jaki zawarł Wielki Zaraz z królem Danielem tysiące lat temu zakazuje nam sprzeciwiać się władcy ludzi.

- No tak… Może zatem uda mi się przywrócić treningi pokojowo.

- Jeśli jakimś niezwykłym sposobem przekonasz króla… Młodzieńcy robią się coraz leniwsi i niedołężniejsi, wszystko robią z pomocą magii, czasem zdarza się, by któryś ćwiczył, ale to przeważnie kilkulatki. Nikt tego nie bierze na poważnie.

     Nagle do magów podbiegła grupka chichoczących kobiet. Zarzuciły ramiona na szyje starszych. Delikatnie czuć było od nich alkoholem.

- Wybaczcie nam, mistrzowie. – powiedziała ta, która wisiała na barkach Galdana. – Czy mogłybyśmy na chwilkę pożyczyć mężów? O ile tylko mają ochotę zająć się swoimi żonami.

- Ależ oczywiście, nie trzymamy ich.

     Eldren patrzył z aprobatą na oddalającą się grupę. Słyszał jak Galdan karci swoją wybrankę.

- Jak możesz tak mówić!? „Na to” zawsze mam czas i ochotę. – kobiety znowu zachichotały i wszyscy wyszli z Sali.

- Widzisz? Nie takie złe miałeś powitanie. – Wielki Mistrz zaśmiał się i spojrzał na brata.

- Bo Galdan był moim nauczycielem i przyjacielem. Reszta nie patrzy na mnie zbyt przyjaźnie… - Airandir skrzywił się. – Czy widzisz kogo ja widzę?

- Iii po dobrym humorze… - Eldren spochmurniał. – Czas na wino.

     Strzelił palcami. Sługa niosący tackę z kieliszkami pojawił się niemal natychmiast. Eldren wziął ją od niego i podstawił pod nos brata. Ten głęboko wciągnął powietrze i wybrał wino o najsłodszym zapachu. Upił kilka łyków.

- Muszę przyznać, że dobre. Dziękuję.

Wielki Mistrz wybrał i swój kieliszek i mruknął do sługi, by się za bardzo nie oddalał. Zbliżał się do nich blondwłosy mag w otoczeniu kilku kobiet i dwóch mężczyzn.

- Radi! Radi! Radi! Nasz jednooki gryzoń wrócił do domu!

- Witaj… Mistrzu Lindarze. – Airandir zacisnął zęby. – Co u ciebie?

- A cudnie, cudnie. Mimo, że wczoraj prawie mnie zabiłeś to czuję się świetnie.

     Mogłem się mocniej zamachnąć… Lindar był tym, który najbardziej się naśmiewał z jego dwubarwnych oczu. Nazywał go „radim”, małym gryzoniem, wyglądającym jak połączenie myszy i ptaka. Jedno z ich ślepi zawsze było białe. Tak przynajmniej się mówi. Radi to stworzenie, które żyło w Lesie Mroku. Jego wygląd jest znany tylko dzięki jednemu z niewielu szkiców, które się zachowały przez te wszystkie lata.

     Mało kto lubił Lindara, ale zawsze miał on wokół siebie tą małą grupkę adoratorów. Mężczyźni byli jego kolegami z dzieciństwa. Kobiety po prostu liczyły na spędzenie nocy z nimi. Zawsze śmiali się z jego żartów, dołączali do jego pomysłów.

     Obszedł Airandira, złapał go za warkocz i szarpnął.

- Jakie piękne, gęste włosy. – znowu stanął przed nim. – Widzę, że upodabniasz się… do swoich. – rzucił mu końcem warkocza w twarz.

     Jego towarzysze zaczęli się śmiać. Airandir miał ochotę obrzucić go pewną wiązanką słów, ale ugryzł się w język. Wciąż musiał zachować elegancję.

- Wyznasz nam, dlaczegóż to postanowiłeś wrócić tutaj ze swojej małej, bezpiecznej norki w Valhalli? Wyrzucili cię w końcu? Spłodziłeś nieślubne dzieci z jakąś księżniczką i uciekłeś od odpowiedzialności? Hmm?

- Prawdopodobnie miałem dość oglądania śmierci moich przyjaciół. – odparł sucho.

- Och! Jakże wzruszające. – Lindar teatralnie otarł niewidoczną łzę.

Ciekawe, czy byłbyś tak wzruszony, gdybym ci zmiażdżył krtań…

~ Nawet nie próbuj braciszku. – Eldren spojrzał karcąco na brata.

~ A-ale ja nic nie chciałem zrobić. – przybrał niewinną minę.

~ Mhm, bo ci uwierzę. Już wczoraj go „delikatnie” uszkodziłeś.

~ Oj no… tylko troszeczkę mu tę krtań zmiażdżę… nawet nie poczuje... prooszę?

     Eldren nie wytrzymał i zaczął cicho chichotać. Magowie spojrzeli na niego z pytającym wyrazem twarzy. Wielki Mistrz odchrząknął. Wiedział, że nie wypada rozmawiać mentalnie w towarzystwie, a jeśli już, to powinno to być dyskretne. A on właśnie zaczął się na głos śmiać.

- Wybaczcie. Mistrzu Lindarze, rozmowa była zacna, ale muszę teraz porozmawiać w cztery oczy z bratem.

- Oczywiście, Wielki Mistrzu.

- Chyba w trzy oczy. – szepnął jeden z jego kolegów na tyle głośno, by każdy do usłyszał i znowu rozległ się śmiech.

- Mam jeszcze jedno pytanie. Kiedy brat Mistrza przejdzie testy?

- Mogę choćby teraz. – wspomniany zrobił szybki krok do przodu.

Lindar ze strachem odskoczył do tyłu i wpadł na jedną z kobiet. Wywrócili się. Airandir uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Za tydzień. Trzeba wszystko przygotować, zebrać magów. Myślę, że tydzień wystarczy. – powiedział Eldren po krótkim namyśle.

- Doskonale. – mag pozbierał się z ziemi. – Już nie przeszkadzamy. – razem z towarzyszami oddalił się na drugi koniec Sali.

- Zastanawia mnie, czy kiedykolwiek przyjmą do wiadomości fakt, że ja nie jestem ślepy na to oko. – mruknął Airandir.

- Nie masz co się przejmować, trzymaj drugi kieliszek. Inne niż to poprzednie, ale też powinno ci smakować.

Wypił duszkiem.

- Może po teście się uspokoi. – wziął kolejny kieliszek od sługi. – Chociaż z drugiej strony, skoro uziemiłem go bez użycia magii już wczoraj, to powinien już teraz traktować mnie z przynajmniej odrobinę większym szacunkiem.

- Wiesz przecież jaki on jest. Usprawiedliwi się nieprzygotowaniem, nagłą sytuacją i tak dalej. – Eldren machnął ręką. – Nie za dużo tego wina?

- Na ucztach w Valhalli pijałem dużo więcej, nie martw się o mnie. Ale muszę przyznać, że w porównaniu z tamtejszym jest dużo lepsze.

     Reszta wieczoru minęła spokojnie. Airandir rozmawiał jeszcze z kilkoma innymi magami. Kilka kobiet prosiło go do tańca, ale odmawiał. Wielki Mistrz ogłosił, że za tydzień odbędzie się test, po czym wszyscy powoli udawali się do Domów.

 

**********

 

Rozdział piąty ^^ z lekkim opóźnieniem, ale tyle się działo w tym tygodniu, że szczerze mówiąc zapomniałam, że mam bloga ^^'' Airandir spotkał się ze swoim ulubieńcem z dzieciństwa, bardzo się z tego cieszy, czyż nie? :D